*Ulu tanrı dedi ki:
Ey Musa, Karun, zarı-zarı ağlayıp inleyerek seni tam yetmiş kere çağırdı da.
Bir kerecik olsun cevap vermedin.
O çeşit bir kere bana hitap etseydi.
Ruhundaki şerrin (Kötülük, fenalık) dalını kökünden söker, sırtına din elbisesi giydirir giderdim.
Ey Musa, sen onu yüzlerce dertle helak ettin…
Baş aşağı toprağa batırdın.
Eğer onu sen yaratmış olsaydın bu kadar çabuk azap etmezdin, mühlet verirdin ona!
Merhametsizlere bile merhamet eden Tanrı merhametlileri, insanlara velinimet ( Birine, etkisi yaşadığı sürece devam eden iyilik, bağış) eder.
İhsan (Bağışta bulunma) denizini, hiç kimseden esirgenmez…
O denize karşı bizim günahımız buluttan dökülen bir katrecikten ibarettir.
Bu derece, lütfü ( Hoşluk, güzellik, iyilik yönünden yaklaşım), bu derece isyanı bulunan, nasıl olur da bir görünüşe kapılıp bulanır, huyunu değiştirir?
*Günahkârları ayıplayan kişi, kendisini cebbarlar (Zorbalar) arasına katar, kötülerden olur gider!
***
MANTIK AL- TAYR 1 Feridüddin-i ATTAR İslam klasikleri.
M.E. B. 2172 Çeviren Abdulbaki GÖLPINARLI
( Bu kitabı temin edip evinde bulundurmanı önemle öneririm)
***
Yaren,
Hz. Musa amcaoğlu ve eniştesine olan Karun’dan üç şeyden dolayı kızdı.
1.Dünya sevgisine bağlanma dedi.
Bağlandı.
2. Zekâtını ver dedi.
Vermedi.(İlahi emre uymadı)
3.İftira etme tuzak kurma dedi.
Kurduğu için hem de kendisine.
Karun’un bu günahkâr durumuna rağmen Tanrı ayıplanmasını istemiyor.
Onu yaratan, o hazineleri veren, Tanrı’dır.
Onun işinin sırrını bilemeyiz.
Bize düşen kendi ahlakımızı korumamızdır.
Bize düşen hizmeti yapmamızdır.
Huyumuzu bozmamamızdır.
Ceza kısmını Tanrı’ya bırakmak gerekir.
Ayıplamana bile izin yok.
Yargı ve cezayı hesap görücü tanrı’ya bırak.
Bize düşen bu olaylardan ibret (ders) almak, yaşamımızı düzeltmek ve düzenlemek suretiyle Tanrı’nın beğendiği bir kul olma yolunda elimizden geleni yapmaktır.
*
RAVLİ
