Arif olursan gelecekte ne olacağını söylersin.
Allah’ın nuruyla bir olursun.
O nurla yaşarsın.
Onurla görürsün, O nurla söylersin.
Arif odur ki, hiçbir iş ve faaliyet, onu Allah’ı ile meşgul olmaktan alıkoyamaz ve bir an bile Allah’ın huzurunda dikkatsiz davranmaz.
Arif odur ki, Kendisi susar ve Hak, onun sırlarından söyler.
Arif odur ki, Allah’tan başka her şeyi bırakarak yalnız Allah’la meşguldür.
Arif odur ki, kendi tedbirini bırakır Hakk’ın tedbirine sarılır, onu bekler ve ona önem verir.
Arif odur ki, hiçbir şeyle üzülmez.
Her ne olsa sevinir, üzüntüsü kalmaz.
Arif odur ki, bu geniş dünya onun başına dar gelir, halktan kaçıp Allah’a varır ve onun huzur ve arkadaşlıkta rahatı bulur.
Arif odur ki, derin ve devamlı düşüncesiyle melekler âlemini aşar.
Arif odur ki; bilmeyi ve anlamayı mutluluğun sermayesi bilir ve onu usta olmayan, anlamayan kimselere söylemekten çekinir.
Arif odur ki, Allah’tan başkasına ısınmaz ve başkasını hatırından bile geçirmez.
Arif odur ki, kendi özelliklerini Allah’ın özelliklerinde yok eder, ta ki ondan gayrisini bilmeyip, onunla söyleyip ondan işitene kadar.
Arif nasıl üzülebilir ki, onun kalbi sevinçle dolu ve canı, huzur içinde bulunmaktan memnundur.
Abidi yaşatan su ve ekmek, Arifi yaşatan ise irfan nurudur ( Kâinatı anlama, bilme sırları).
Arif hakkı Hak ile bilir ve Hakkın nuru ile âleme ayakta durur, onun sırlarını bilir.
Arife huzur veren uygunluk doğruluk, sevinç veren muhabbet (sevgi) tir.
Arifin zevk aldığı şey, tevhit nurunun hakikatidir.
(Birlik gerçekliğine ulaşıp sırları bilmesi)
Arif odur ki, gönül bahçesinde gezer, can havuzunda yüzer ve tanıdığına (Allah’ına) kalbiyle dua ederek yalvarır ve diliyle söyler.
Arif odur ki, Hak’tan başkasını düşünmez, Hak olmayanı konuşmaz ve nefsi için Hak’tan başkasını koruyucu bilmez.
Arif, marifetle sevinci, vahdetle ünsü bulur, şiddet ve felaket anlarında sabır ve sebat onun özelliği olur.
Uygunluk ve doğrulukla sevinci bularak sevinçli olursun.
Birliği bulup birlikte düşüp kalkarak Allah’ı gönlünde görür.
Zor zamanlarda isyan ve şikâyet etmez.
Arifler konuşunca Allah’ı söylerler, işlerini ve ibadetlerini onun için yaparlar.
Dileklerini ondan dilerler, arzuladıklarını ondan isterler.
Özü ve sözü doğru manevi yolda öndedirler.
Arifin dalkavukluğu, Allahtan uzak olanın samimiyetinden Allah’ın yanında daha çok beğenilir ve sevimlidir.
Arif Allah’a saygı göstermede dikkatli, ona hürmet etmede titizdir.
Farzlarını kılmak ve yasaklarından sakınmakla da ona olan derin saygısını gösterir.
Arif odur ki, Allah’ın sırlarını, usta olmayana, anlamayana açıklamaz.
Sevinç ve acısını kimseye söylemez.
Arifin alameti şudur:
Allah ile olduğu zaman öğünür, nefsi ile kalınca kendini aşağı görür.
Manevi zevk ve şenlik içindedir.
İstemekten vazgeçmiş olarak Allah’ın över.
Arifin:
Bakışı Tanrı’yadır, Tanrı’nın ne yaptığına bakar.
Dileği gayreti rabbinedir.
Sarhoşluğu, Tanrı ululuğuna dalışından olur.
Yeri arştadır, ebediliktedir.
Aşk inancı, inanışların dışındadır.
Ne inkâr vardır, ne şeriat.
Zahidin:
Kendi yaptıklarına bakar.
Dileği gayreti nefsinedir.
İyilik eder, kötülükten kaçınır.
Korku ve ümit arasında yaşar.
*
RAVLİ
